Naar Wörgl
De beloofde regen is een feit.
Toch vertrekken we met de fiets voor rit 1 en 2 gekoppeld, samen goed voor zo’n 46 km als we de berekening maken.
We laten de caches langs de meren links (of eigenlijk rechts) liggen.
Het regent de hele tijd en we hebben geen zin om te gaan zoeken met dit weer.
Onze eerste stop is het Tiroler Bauernmuseum, een soort Tirools Bokrijk. Oude boerderijen uit de verschillende Bundesländer zijn samengebracht op een domein.
Eén van de boerderijen is niet te bezoeken vandaag omdat er opnames zijn voor een film over Josef II. We proberen een glimp op te vangen van het tafereel dat opgenomen wordt.
Na ons bezoek aan het museum gaan we op zoek naar de cache die er vlakbij ligt. Die wordt redelijk snel gevonden en gelogd.
Nadien zijn we in de regen verder gefietst.
We zijn ook deze keer de busmaatschappij dankbaar voor een droog wachthokje waar we ons lunchpakket kunnen opeten. In Kundl waar de twee routes op mekaar kunnen aansluiten ter hoogte van het station zijn we even het noorden kwijt.
We zijn via de GPS op zoek gegaan naar het station, maar staan achteraf gezien aan de verkeerde kant van de sporen.
Even vragen dus in Schenker, een minisupermarkt, maar de jongedame aan de kassa weet het ook niet. Gelukkig is er een andere klant die ons op de goede weg zet.
We fietsen door naar Wörgl langs de Innradweg.
Ter hoogte van een benzinestation raken we het spoor bijster. Geen bewegwijzering te zien, geen verdere fietsomleiding te zien, geen andere fietsers te zien. Maar blijkbaar leiden alle wegen naar Wörgl.
Eet- en drankgelegenheden zijn er genoeg in Wörgl.
We installeren ons op een terras. Ik haal koffie en thee, Linda kan nog altijd niet goed stappen na de beklimming van de Hohe Salve. Ik wil haar verrassen met capuccino, blijkt ze dat al jaren niet meer te drinken. Dan maar terug naar binnen voor een grote espresso.
Ook de terugweg zorgt voor verwarring.
Uiteindelijk fietsen we langs een eerder grote weg in de fietsomleiding. En dan plots : knal, Linda heeft een gekke=lekke band.
De poging om de band te plakken mislukt. We kunnen om beurten blijven pompen tot onze tong op ons hart hangt, het haalt allemaal niets uit. Er blijft nauwelijks lucht in de band. Dus markeer ik een waypoint op de GPS, laat ik Linda achter en fiets in hoog tempo naar het hotel om de auto met fietsdrager op te halen.
Fietswegen zijn echter geen autowegen. En dus wordt het even zoeken om het waypoint en Linda te bereiken.
Ik kom uit bij … het benzinestation. Van daar is het maar een paar honderd meter om Linda en fiets op te laden.
Inmiddels had ik ook bij Andreas geïnformeerd naar een fietsenmaker.
Daarvoor moeten we tot Brixleg rijden, waar Mario binnen de 10 minuten de band vervangt en we ’s andrendaags met een gerust hart op weg kunnen.
Op het menu voor het diner vanavond : Salatbar, Franzosiche Zwiebelsuppe (echt winterkost) mit Käsecroutons, Mailander Schnitzel mit Bolognese Sauce und Weissweinrisotto en Nussküchen mit Vanillesauce als dessert.
Eind goed al goed. En volgend jaar, voor de eerste fietstocht banden checken en oppompen !