Naar huis
Net als gisteren worden we vergast op een uitgebreid ontbijt met alles er op en er aan.
Meteen komt ook heel wat lekkers op tafel om ons lunchpakket te maken, inclusief boterhamscheidingsvelletjes (nog nooit gezien hier) en aluminiumfolie. Maar deze twee reizigers hebben voor hun fietslunchpakket milieubewust hun brooddoos mee.
Brood wordt gesmeerd en belegd, de koelbox gevuld, de fietsdrager opnieuw gemonteerd, de bagage en fietsen geladen en we zijn klaar voor vertrek.
Met een dikke knuffel en drie Vlaamse zoenen (in Denemarken wordt heel wat minder gezoend) nemen we afscheid.
Op de autosnelweg, net voor we de periferie van Odense verlaten is er file. Als start van een honderden kilometer lange reis, kan dat tellen. Even later blijkt dat er een ongeval gebeurd is waarbij verschillende auto's en een caravan betrokken zijn. Een dame is bezig zoveel mogelijk zaken te recupereren uit de caravan die lelijk toegetakeld in de grasberm hangt.
Nadien gaat het verkeer heeeel vlot. We moeten de Lillebælt Brücke over om op het vasteland te geraken. Daar rijden we door een potdichte mist. Er is echt niets te zien -noch links, noch rechts- van de enorme watervlakte die we moeten overbruggen.
Eens in Duitsland moeten we langs heel veel baustellen waar het verkeer over een gewone en versmalde rijstrook moet. 't is toch smallekes hoor met langs de ene kant een vangrail en langs de andere kant een tientonner.
Als op een bepaald moment een vrachtwagen echt te weinig plaats laat, voeg ik netjes opnieuw in. Twee auto's blijven zo'n beetje naast mij zweven (ook zij kunnen niet voorbij) als plots ...'tak' een steentje in mijn voorruit springt. Aan het geluid alleen al hoor je dat het prijs is. Nu alleen nog kijken waar het steentje de ruit geraakt heeft. Morgen zal er een afspraak bij Carglass volgen. Wel een groot verschil met vroeger. Ik herinner me uit mijn kindertijd een glasincident op weg naar de Ardennen. In geen tijd zag je niks meer door de voorruit. Een zwaantje heeft toen met zijn lederen handschoenen een kijkgat in de ruit geslagen en ons van de autosnelweg gestuurd. (En pa reed er de andere kant eigenwijs weer op richting huis omdat daar nog een reserveruit op de zolder stond).
We genieten aan een picknickbank van al het lekkers dat Grethe ons meegegeven heeft.
Rond 19 uur arriveren we behouden en wel in Wetteren, waar Werner ons traditiegetrouw opwacht met een heerlijk avondmaal.
Denemarken 2009, het was een prachtige fietsvakantie met schitterend weer.