Gisteren hebben we de wegenkaart bestudeerd en gerekend met schaalwaarden.
De trip Inchigeelagh-Bantry of Bantry-Inchigeelagh zoals die is opgenomen in ons roadbook, is heen en terug langs dezelfde weg de R584. Een weg met behoorlijk wat klimmen en dalen die door de Pass van Keimaneigh loopt. Wij verkozen de terugtocht (lang klimwerk) in te ruilen voor een ommetje dat ons via de R585 naar Togher zou brengen waar we de gemiste route op de terugweg van Dunmanway konden oppikken.

De zon scheen en onze gastvrouw kondigde aan dat het de hele dag zo zou blijven.
Eens onze terugtocht begonnen, keken we zoals vermeld in het roadbook nog een laatste keer achterom naar Bantry Bay en zagen we meteen ook de onheilspellende grijze wolken die landinwaarts kwamen gedreven.
Binnen de kortste keren fietsten we in regenoutfit in de regen. Kilometers lang zonder beschutting. Op sommige momenten gaat het wel met een rotvaart bergaf en we komen uiteindelijk aan op het punt waar we Togher Castle zien (en dan weer even niet zien).
Vanaf hier kunnen we opnieuw het roadbook volgen.
De beschrijving is lang en ingewikkeld. Ondanks mijn belofte om zeker bij elke koerswijziging op Linda te wachten, volg ik de routebeschrijving en let er niet op dat ik bij een Y-splitsing de keuze naar rechts volg. Linda komt bij dezelfde splitsing aan, ziet niemand en kiest de richting het meest rechtdoor (naar links dus). Ongerust omdat ze toch wel lang wegblijft pak ik de gsm om te informeren waar ze zit. Een vriendelijke damesstem van Proximus vertelt mij achtereenvolgens in het Frans en het Nederlands dat het nummer niet bereikbaar is. Dus ik terug op de fiets en vierklauwens richting Y-splitsing. Daar hou ik een Jeep tegen en vraag de man of hij de fietser die hij zeker een eindje verder zal zien wil verwittigen dat ze moet terugkeren. Op dat moment rinkelt mijn gsm en moet ik Linda meedelen dat ze terug moet keren. (bergop en een redelijk eindje). De man met de Jeep is inmiddels zijn oprit opgereden en zou die fietser dus nooit tegengekomen zijn.
We volgen de wegbeschrijving verder, maar deze rondrit lijkt wel behekst. Na een gevaarlijke afdaling uit een holle weg die helemaal niet meer overeenkomt met onze reispapieren komen we op een T-kruispunt waar we 2 doornatte wandelaars ontmoeten. Ze vinden het bewonderenswaardig in zo'n weer te fietsen. (Wij vinden het net zo bewonderenswaardig dat zij in zo'n weer gaan wandelen).
'We're lost' vertellen we hen. Zij vinden van niet en vertellen ons dat we bij het volgende kruispunt gewoon de wegwijzer naar Inchigeelagh kunnen volgen. Dat is natuurlijk niet de trip die op onze papieren staat, maar we hebben het nu wel gehad met de regen en kiezen eieren voor ons geld : de kortste weg terug.

Bij aankomst zetten we de bagage droog en begin ik met het demonteren van de Klick fixen.
Joe komt er even bijstaan en biedt warme soep aan aan twee verkleumde fietsers.
Onze optie wordt : een welverdiende afsluitende Irish Coffee.